Lekkość w życiu pojawia się, gdy wkraczasz na własną drogę. W zgodzie ze sobą.
Stając w życiu na swoim miejscu pojawia się spójność wewnętrzna, rośnie zaufanie do siebie i przyjemny spokój i radość z działania. Życie za innych, dla innych i zgodnie z ich oczekiwaniami często powoduje uczucie ciężkości, nie ma radości, brakuje energii i motywacji. Zauważyłam to po sobie.
Jedni nazwą to słuchaniem głosu serca. Inni podszeptywaniem duszy, ktoś inny słuchaniem siebie czy intuicją. Chodzi o to samo. To czego ja chcę i co mi daje radość i spełnienie na swojej drodze w życiu.
Nie zawsze miałam odwagę żyć po swojemu. I nie słuchałam siebie wierząc bardziej rozumowi i logice oraz doświadczeniu innych. W kwestii moich życiowych wyborów powiem Ci, że to właśnie logika wiele razy prowadziła mnie na manowce – nigdy serce. To nienachalny ale powtarzalny cichy szept, uczucie z wnętrza. Subtelne, nie robi wokół siebie tyle zamieszania co racjonalne ego. Twoje serce?
Szczególnie podobają mi się słowa Carlosa Castaneda: “Każda rzecz to jedna z miliona ścieżek. Dlatego trzeba zawsze pamiętać, że ścieżka jest tylko ścieżką – jeżeli czujesz, że nie powinieneś nią podążać, nie wolno ci na niej pozostać (…) nie ma nic uwłaczającego samemu sobie lub innym w tym, że się ją porzuca, jeśli tak nakazuje Ci serce.”
Cała rzecz, aby wybierając ścieżkę bądź ją wypróbowując postawić sobie pytanie – “czy ta ścieżka obdarzona jest sercem? Jeśli tak jest dobra, jeśli nie, nie zda się na nic”.
Dusza czy jak nazwą to niektórzy umysł w swojej naturze jest radosna, spontaniczna i spokojna. Przy ludziach, którzy żyją w zgodzie sobą i są szczęśliwi czujesz się lekko, stajesz się rozluźniona, łatwo zarażają swoją energią radości i nie mają nic wspólnego z napięciem, odczuwanym przez tych, którzy są wciąż w gotowości aby coś innym udowadniać czy bronić swoich racji.
Twoje serce szepcze do Ciebie subtelnie. Czasem snami, czasem wzruszeniem podczas oglądanego filmu czy reklam w telewizji. Czasem jest merdaniem ogona przez psa, śpiewem ptaków a jeszcze kiedy indziej ulgą, że pada i nie musisz iść na spotkanie z kimś podobno bliskim.
W jaki sposób usłyszeć siebie? A w jakich momentach czujesz lekkość, wzruszenie i radość i tak Cię to pochłania, że czas znika?
Pomagało mi rozmawianie ze sobą na głos. Pytam się, czy to jest moje? Czy tego chcę, czy tego chce moje serce? Nie ma szans, żeby pojawiła się radość czy wzruszenie, gdy z sercem to nie ma nic wspólnego. Spróbuj. Do ciebie też mówi. Po pewnym czasie nawet nie będziesz musiała siebie pytać. Poczujesz od razu dyskomfort i pustkę oraz napięcie w ciele i ten subtelny głos.
Podzielę się z tobą metodą, którą pracuję z kobietami. Pomaga sprawdzić, czy to co czujesz jest twoje czy zaczerpnęłaś to od innych. Najlepiej chwilę pomedytuj i pooddychaj, poczuj swoje stopy na ziemi i ciało – złap kontakt z sobą. Zrób tak zwane “uziemienie”. Tych prostych metod jest wiele, poznasz je na warsztatach ze mną, na których dzielę się wiedzą. Jeśli czujesz pragnienie czegoś, silny smutek np. – sprawdź czy to jest twoje czy tylko wzięłaś to od innych, może niesiesz to za kogoś z rodu. Może od mamy, taty, twoich bliskich.
Pomyśl o tym i przywołaj to uczucie/pomysł/potrzebę. Może to być wiecznie niezaspokojona ambicja, lęk przed zmianą o której myślisz, zmiana, która regularnie się powtarza i ty za nią idziesz – to co chcesz sprawdzić. Następnie sprawdź, gdzie w ciele najbardziej to odczuwasz? W piersiach czy może na plecach? A może jest to inne miejsce. Ciężkie nogi? Jak twoje gardło, rozluźnione czy zaciśnięte, aż ledwo przełykasz? Skup się na tym jeszcze raz co czujesz w ciele i zapytaj na głos “czy to jest moje?”. Obserwuj, jak i gdzie zmienia się miejsce odczuwania. Jeśli poczujesz, że przesuwa się w górę – to nie jest twoje tylko zaczerpnęłaś to od innych. Możesz sobie wyobrazić, jak wyparowuje to z twojego ciała. Powinno lekko odpuścić.
Prawda jest taka, że nie rodzimy się czystą niezapisaną kartą, ale rodzimy się już z gotowymi programami po naszych rodzinach. A dostajemy od nich różne prezenty. Później przejmujemy jeszcze więcej programów i oczekiwań z otoczenia. Nawet nie miałam pojęcia, że tak dużo z tego było nie moje.
Wiosna, robi się zielono i świat na nowo zachęca do spędzania więcej czasu bliżej natury. Najlepiej z intencją. Np. intencją odnalezienia siebie i tego co chcesz, kim jesteś, swojego źródła, natury. Nie bierz książki, odłóż telefon, nie słuchaj muzyki i po prostu bądź w lesie, nad tą rzeką, morzem czy jeziorem. A może będzie to spacer ulicami miasta. Obserwuj drzewa, patrz na płynącą wodę, ludzi, może auta, to co zwróci twoją uwagę ale bez skupiania się na tym. Twoja natura, twoje serce mówi do Ciebie subtelnym głosem. Zobacz, co Cię wzruszy, poruszy od środka. Może nawet poczujesz chęć płaczu ze wzruszenia. Wtedy powoli zaczniesz się otwierać. Nie uciekaj przed tym tylko zobacz jakie pojawią się myśli.
Gdy nauczysz się rozpoznawać głos serca i słuchać, zaczniesz świadomie wchodzić na swoją drogę w życiu. Mnie ten głos zawsze sprowadza na ziemię i szybko pomaga przypomnieć, co kocha moje serce i czego chcę w zgodzie z sobą. A przypomina mi o tym rozćwierkany wróbel albo oczy ludzi, gdy wzrok się zatrzymuje i czujemy, że myślimy podobnie, aż serce rośnie i pojawia się uśmiech. Spróbujesz?
